نسرین، روزگار غریبی است/فخری شادفر

سالروز تولد نسرین ستوده، 9 خرداد است. اما دریغ و صد افسوس که او هم چنان در زندان اوین محبوس است و در کنارمان نیست.

از خود می پرسم که به کدامین گناه ناکرده و جرم مرتکب نشده، او را از فرزندان عزیزش جدا کرده اند؟ آیا او جنایت کرده؟ اختلاس کرده؟ می گویند، جرمش اقدام علیه امنیت ملی و برهم زدن نظم اجتماعی.

تا آنجا که من می دانم، نسرین ستوده وکیل شجاع و دلسوز زنانی است که برای حقوق انسانی و برابری با مردان در زمینه های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مبارزه می کنند و به این تبعیضات و بی عدالتی ها اعتراض و در جهت برابری اجتماعی شان تلاش می کنند. اما جامعه مرسالار این مبارزه را بر نمی تابد و این زنان را هم چون وکلای شان به اتهام اقدام علیه امنیت ملی بازداشت کرده و به زندان می افکند.

نسرین ستوده، این انسان شریف، از حق این زنان دفاع کرده و وکالت آنان را پذیرفته؛ آیا این وکالت جرم است؟ اقدام علیه امنیت ملی است؟ اتهام اقدام علیه امنیت ملی چیست؟ کسی که به تعهد انسانی اش عمل می کند باعث از بین رفتن امنیت ملی می شود؟ مگر امنیت ملی بر اساس و پایه نادرستی بنا شده که هرهنگام کسی به وظایف انسانی و اجتماعی اش عمل کند، به خطر می افتد؟ آیا انسانهای شریف و مبارز و عدالت خواه هم چون نسرین ستوده که خواست شان اجرای عدالت است و به بی قانونی عمل کردن و بی عدالتی اعتراض می کنند، این اعتراض شان امنیت ملی را به خطر می اندازد یا درست بر عکس آن عمل کردن نا امنی را دامن می زند؟

آه! روزگار غریبی است، نازنین

هنگامی که او بر این عمل درست خود پافشاری می کند، تازه جریمه هم می شود و حکم بسیار سنگینی برای او صادر می کنند. زهی خیال باطل که با این حکم فکر می کنند، او از این اعتقاد راسخ به اجرای عدالت و اعتراض به بی عدالتی دست بردارد و هرگز گمان نمی کردند که با این مقاومت و شجاعت او روبه رو شوند. البته، همیشه همین طور است. آنها فکر می کنند که به راحتی می توانند نسرین ستوده و امثال او را، به ویژه اگر فرزندان خردسال هم داشته باشند، به زانو درآورده و وادار به توبه کنند. حال آنکه، امثال نسرین ستوده، زنان شجاع و معتقد در تاریخ مبارزات زنان، بارها عکس این تفکر را ثابت کرده اند.

نسرین جان تولدت را تبریک گفته و به تو افتخار می کنم. از تو روحیه می گیرم و برخواست های برحق و انسانی مان ایمان صد چندان می آورم و در جهت محقق ساختن آنها، هر چه در توان دارم به کار می گیرم و تا به دست آوردن شان از پای نمی نشینم.

با امید به پیروزی و آزادی